Σοβάρεψαν τα πράγματα...
Λες να πρέπει να σοβαρέψω κι εγώ μαζί τους;

Πώς μπορεί κάποιος να μιλά με σιγουριά για το αβέβαιο του μέλλοντος;
Πώς μπορεί ο ένας να μιλά για όλους;
Πώς μπορείς εσύ να είσαι ο άλλος;
Πώς μπορεί η απόσταση να μας φέρνει πιο κοντά;

Χάθηκα στο μέτρημα των λέξεων και στην απεραντοσύνη της Αγάπης μας. Με Α κεφαλαίο την έγραφες πάντοτε, σαν να θέλεις εσκεμμένα να αποφύγεις το μεγαλείο της ταπεινής λέξης 'αγάπη' με μικρά γράμματα. Αγαπάς τον εαυτό σου; με ρώτησες... Τον αγαπώ, όσο του αξίζει, σου απάντησα κι έπειτα σώπασα, όπως σωπαίνουν όλοι οι ερωτευμένοι.

Σαν τον Travis στον ταξιτζή του Scorsese...
Σαν την Edith στο La Vie En Rose...
Σαν τον Joel στο Eternal Sunshine of the Spotless Mind...
Σαν τον Δον Κιχώτη, -χωρίς Σάντσο και παλεύοντας με... πλαστικούς ανεμόμυλους- μένω στην απραξία του συναισθήματος και αναζητώ το πυροτέχνημα της νέας μου ζωής.

Το δίλημμα του σύγχρονου ανθρώπου... Ποιο είναι τελικά;

Μήπως η οικονομική απεξάρτηση;
Μήπως η κοινωνική απεγκλώβιση;
Μήπως η προσωπική ταπείνωση;

Το στοίχημα του σύγχρονου ανθρώπου θα πρέπει να είναι η ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΕΙΑ σε όλες της τις εκφάνσεις.

ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΩ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΟΥ.

ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΝΟΩ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΟΥ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΤΟΣΟ, ΟΣΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ, ΠΡΟΧΩΡΩ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΠΙΟΤΕΡΟ, ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΑΝ Η ΒΡΟΧΗ, Η ΠΛΗΜΜΥΡΑ, Ο ΗΛΙΟΣ, Η ΞΗΡΑΣΙΑ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΒΙΟΤΟΠΟ ΜΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΧΩΡΗΣΩ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥΣ. ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ; ΕΔΩ ΜΕ... ΘΕΛΩ!

ΜΕΤΑΠΗΔΗΣΑ
ΣΕ ΜΙΑ ΠΙΟ
ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΗ
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΖΩΗΣ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ
ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΣΑΝΤΣΟ
ΧΩΡΙΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ...