ΠΑΡ’ΤΑ!

Άκουγα το σουξέ του Σφακιανάκη στο αυτοκίνητο και κρυφογέλαγα κάθε φορά που άκουγα το ρεφρέν. Το αστείο είναι πως τα χέρια μου ήθελαν να κάνουν τη… χαρακτηριστική κίνηση στον απέναντι οδηγό!

Πάρ’τα! Η κλασική ατάκα που όλοι θέλουμε να ξεστομίσουμε, αλλά τις πλείστες φορές την προσπερνάμε με… φοβία!

Εεε λοιπόν, σήμερα, τολμώ να την ξεστομίσω, κι ας μου βγει σαν… κακία! Αν και εγώ, αυτό που θέλω να κακίσω είναι όλα όσα μας ενοχλούν και μας εμπαίζουν:

Πάρ’τα, λοιπόν, ανάλατη κοινωνία, που δεν κατάφερες ακόμα να ξεσπαθώσεις και ζεις με ψίχουλα και υποσχέσεις.

Πάρ’τα, αμφίβολή μας νοοτροπία, που καταδικάζεις με τις ανασφαλείς σου προσδοκίες και τις ανυπόστατες δικαιολογίες το αύριο που μας αξίζει.

Πάρ’τα, παλαβή μου ιδιοσυγκρασία, που δεν ξύπνησες από το λήθαργό σου, δεν έψαξες ακόμη το νέο οδηγό σου και διεκδικείς στα τυφλά αυτά που έπρεπε ήδη να κατέχεις.

Πάρ’τα, ανιαρή μας εξουσία, που όλα τα «θα» του κόσμου να μας τάξεις, εκείνο που ποτέ δεν θα υποτάξεις είναι το ελεύθερό μας πνεύμα.

ΑΥΤΑ.